Andrzej F. Paczkowski ,,Jesienne liście"

Kiedy zobaczyłam ogłoszenie o naborze recenzentów stwierdziłam, że próbuję swoich sił. Zdecydowałam się na udział w naborze przede wszystkim przez tą urokliwą okładkę. To ona mnie do siebie zwabiła. Zapowiada nam bowiem historię o życiu i jego przemijaniu. I taka właśnie była ta historia.

To historia trojga przyjaciół, Zosi, Janka i Łukasza. Cała trójka urodziła się jednego roku, w jednej wsi Karkoszce na Śląsku. Tu się wychowywali, razem chodzili do szkoły i tu się zaczęła ich przyjaźń. Kiedy dorastali, hormony zrobiły swoje, zmieniły wszystko co zbudowali przez lata.

Zosia zakochała się w Łukaszu. Łukasz czuł, że kiedy jest blisko Janka dzieje się z nim coś, czego nie umie ubrać w słowa. Dlatego stwierdził, że Zosia sprawi, że zapomni o Janku i uczuciach jakie w nim wywołuje. Z kolei Janek skrycie odwzajemniał uczucia Łukasza. Kiedy dowiedział się, że Łukasz postanowił zostać księdzem, poczuł się odrzucony i zraniony. Tak też poczuła się Zosia. Czy uczucie odrzucenia połączy te dwie zranione dusze?

Jest to historia, która swój początek ma w 1960 roku i przedstawia prawie czterdzieści lat życia Zosi, Janka, Łukasza i ich rodzin. Książka jest fikcją literacką opartą na prawdziwych wydarzeniach, takich jak wybór polskiego papieża, stan wojenny czy śmierć Jana Pawła II. Nie ma tu praktycznie żadnej akcji. Fabuła leniwie przedstawia jak wygląda życie na polskiej wsi. Pokazuje, że tam ludzie nie mają łatwego życia. Ich codzienność to przede wszystkim praca, ale muszą także podejmować ważne decyzje, które mogą zaważyć na przyszłości ich rodzin.

Autor przedstawia świat bez przebarwień, przedstawia go takim jaki był w rzeczywistości. Zmusza czytelnika do zastanowienia się nad swoim życiem, jego sensem, przemijalnością i szczęściem. Bo właśnie czym jest szczęście?

,,...Boję się, że szukamy szczęścia, że chcemy od życia czegoś więcej, a tymczasem to szczęście to właśnie to, co teraz mamy i co przeżywamy, choć nie wydaje nam się, by to było takie wspaniałe. Ale co się stanie, kiedy ten czas minie, a my zrozumiemy jacy byliśmy szczęśliwi właśnie teraz? Co, jeśli nie ma nic więcej, a jest tylko to, co mamy?..."

,,...Człowiek to takie głupie stworzenie...Nieustannie czegoś mu brak i ciągle tylko stara się przeżyć. Po co to wszystko? Komu to jest potrzebne, żeby co dzień się męczyć, a potem umrzeć? Przecież innej drogi jak śmierć i koniec, nie ma..."

Zastanówmy się czy jesteśmy szczęśliwi tu i teraz? Czy jest sens myśleć co będzie za kilka lat? Cieszmy się tym co mamy i bądźmy szczęśliwi, bo nie wiadomo kiedy odejść nam przyjdzie pora.

8/10

Fot. Maggie w książkach